Farmakologia i podawanie siarczanu neomycyny

Siarczan neomycyny jest środkiem przeciwdrobnoustrojowym o szerokim spektrum działania z klasy aminoglikozydów, aw weterynaryjnym leczeniu klinicznym ma głównie stosunkowo dobry wpływ na bakterie Gram-ujemne; po drugie, ma również pewien wpływ na bakterie Gram-dodatnie, Mycobacterium tuberculosis i Mycoplasma; jednak jest nieskuteczny, gdy jest stosowany w rutynowo kierowanych dawkach. W specyficznym spektrum wrażliwych patogenów siarczan neomycyny jest bardziej wrażliwy na Escherichia coli, Salmonella, Bacillus pneumoniae, Aspergillus i Bacillus dysenteriae; natomiast jest mniej wrażliwy na Pseudomonas aeruginosa i bakterie beztlenowe.

Z uwagi na większą toksyczność klinicznego podawania siarczanu neomycyny w postaci wstrzyknięć, a więc na ogół nie do wstrzykiwania; w leczeniu chorób bakteryjnych zwierząt, ograniczonej do wody pitnej, mieszania i innych zastosowań doustnych. To zastosowanie, głównie do leczenia bakteryjnego zapalenia jelit u kurcząt, biegunki bakteryjnej, biegunki bakteryjnej i innych chorób jelit wywołanych przez wyżej wrażliwe bakterie.

Oczywiście, bardziej unikalny mechanizm bakteriobójczy i cel działania siarczanu neomycyny sprawia, że ​​w obecnych klinicznych lekach przeciwinfekcyjnych nie ma w zasadzie żadnych przeciwwskazań farmakologicznych. Jedynie pod względem efektów fizycznych i chemicznych siarczan neomycyny reaguje z lekami przeciwinfekcyjnymi cefalosporynami i należy go stosować oddzielnie podczas podawania.

Siarczan neomycyny jest rzadko wchłaniany przez przewód pokarmowy po podaniu doustnym kurczętom. Zwłaszcza w stanie nienaruszonej błony śluzowej jelita, całkowita ilość siarczanu neomycyny wchłoniętego do krwiobiegu przez podanie wewnętrzne wynosi mniej niż 5% całkowitej ilości podanego leku.

Jeśli jednak błona śluzowa przewodu pokarmowego jest niekompletna, jak np. wrzód, łuszczenie się naskórka lub zapalenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, do 20 procent siarczanu neomycyny może zostać wchłonięte do krążenia organizmu poprzez błony śluzowej przewodu pokarmowego o znacznie zwiększonej przepuszczalności i rozprowadzane do wątroby, nerek, serca, płuc i jamy brzusznej.

Wchłaniany do organizmu siarczan neomycyny koncentruje się głównie w komórkach jądrzastych, zwłaszcza w krwinkach białych. Większość jest szybko wydalana z organizmu przez nerki. Jednak w przypadku niewydolności nerek wydalanie siarczanu neomycyny będzie utrudnione i spowolnione; a większość niewchłoniętego siarczanu neomycyny zostanie wydalona z kałem. W ciągu 24 godzin około 12 procent -25 procent wchłoniętego siarczanu neomycyny jest wydalane przez nerki, a około 50 procent -90 procent jest wydalane z żółcią.

W spektrum przeciwbakteryjnym siarczan neomycyny działa optymalnie głównie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, zwłaszcza przeciwko Escherichia coli i Salmonella salmonicida; duże dawki siarczanu neomycyny mają również dobry wpływ na mykoplazmę u kur. Jednak wartość ekonomiczną leku można znacznie zmniejszyć poprzez zwiększenie dawki leku, a także zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych. Dlatego chińskie kliniki weterynaryjne ukierunkowane na mykoplazmę oprócz makrolidów stosują makrolidy; w innych krajach i regionach częściej stosuje się makromycynę.

Jednak jednoczesne podawanie siarczanu neomycyny i środków przeciwdrobnoustrojowych, takich jak penicyliny, cefalosporyny, saksyny, fosfomycyny, tetracykliny, makrolidy itp., ma wyższą, lepszą i bardziej ekonomiczną wartość niż sam siarczan neomycyny w przypadku poważniejszych bakteryjnych infekcji ogólnoustrojowych i trudniejszych. w leczeniu chorób układu oddechowego, zwłaszcza w połączeniu z niektórymi klawulanianem potasu, meprobamatem, sulbaktamem i innymi środkami potęgującymi działanie.